Ze bepalen mijn hele leven

Blog van Peter van Wolferen

Om misverstanden te voorkomen, sommige van mijn cliënten willen veel.
Soms erg veel en in een enkel geval zou Rupsje Nooitgenoeg nog wat van ze kunnen leren. Daar heb ik het niet over.

Het gaat nu om de cliënten die eigenlijk dingen vragen die ik normaal vind.

• Om 21.30 naar bed moeten omdat er daarna geen 2 verzorgenden meer zijn om te helpen.
• 3 x in de week om 23.00 naar bed maar niet mogen wisselen van dag, ook niet als een andere cliënt daarmee akkoord gaat (kunnen we niet aan beginnen)..
• Verloren cd van cliënt zoeken (3 medewerkers aanwezig die op dat moment geen zorg verlenen maar dat moet de nachtdienst maar doen).
• Ouders mogen niet meer in de huiskamer komen want dat geeft onrust bij de cliënten (de postbode stiefelt dagelijks naar binnen, evenals legio anderen).
• Verontwaardigd personeel als cliënt geen verjaardag wil vieren (maar dat is goed voor het groepsgevoel)
• Kleine filmpjes van 1 minuut om op te sturen naar ouders, daar is geen tijd voor (ouders gebruiken dat voor de communicatie).
• De nieuwe bewindvoerder die eerst contact opneemt met de teamleider en pas een week later met de cliënt zelf.
• Het douchen dan alleen op een bepaalde tijd kan. Mits er dan geen anderen zijn die hulp nodig hebben.

Wat blijft er over, als een ander je leven bepaalt?

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik snap dat niet alles te regelen is. Maar het gemak waarmee in de zorg over anderen wordt beslist vind ik zorgwekkend. Dingen die eenzijdig opgelegd worden, afspraken die niet nagekomen worden en, met stip op nummer 1; het niet op de tijden komen die je afgesproken hebt. En dat ook niet even melden.

Laatst zat ik bij iemand die er een goede samenvatting over had; “ze bepalen mijn hele leven”. Die opmerking blijft ergens bij mij haken. Ik vind het zo triest klinken want wat blijft er over als een ander je leven bepaalt?

De cliënt moet zich gezien en gehoord voelen

Regelmatig vraag ik me af of het personeel zelf eigenlijk ziet wat ze doen. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze zelf op deze wijze geholpen zouden willen worden. En er zijn genoeg afdelingen waar de zorg wel op een prettige manier geregeld wordt. Daar is de basisregel meestal: “de cliënt moet zich gezien en gehoord voelen” En dat werkt, cliënten zijn tevreden, de stemming is over het algemeen beter en als er een keer wat mis gaat dan kan er over gesproken worden. Personeel hoort niet alleen klachten maar ook complimenten. Een win-win situatie zou ik zeggen. Waarom is dat zo moeilijk te organiseren?