Op papier is het allemaal zo mooi geregeld

Blog van Peter van Wolferen

Op papier is het allemaal zo mooi geregeld… Maar de praktijk is soms zo weerbarstig. Ik ben al maanden op zoek naar een behandelplek voor een cliënt met lichamelijke problematiek, psychische klachten en middelengebruik. Dat is een lastige combinatie. Samen met een collega hebben we inmiddels zo’n 50 organisaties gesproken. Resultaat 0. Frustrerend!

Maar frustrerender is de manier waarop instanties en organisaties omgaan met een dergelijke vraag. Zo ziet bijvoorbeeld het Zorgkantoor het als een woonprobleem en dan hoeven zij er niets mee te doen. Alle andere problemen komen volgens hen hieruit voort. Een aantal andere organisaties meldt op de website wel een mogelijkheid te hebben, maar in de praktijk (aantal mails, regelmatig bellen, rekening houden met vakanties van personeel) krijg je na een week of 4 een afwijzing. Omdat “in deze combinatie van problematiek” is met niet gespecialiseerd.

Het CIZ trekt in een bezwaarprocedure de indicatie in, omdat er nog nader onderzoek noodzakelijk is. Dat is vreemd, want dat is in de oorspronkelijke aanvraag nooit gemeld. En dan is er nog de tijdelijke opvang. Zij vragen zich af: “waarom moeten wij dit doen?” (de opmerking “waarom niet” heb ik maar ingeslikt, die leek me niet sfeer verhogend).

Ondertussen begint de ambulante zorg het wel welletjes te vinden, want er komt geen definitieve oplossing. En de gemeente vindt het niet zijn probleem want het valt onder de WLZ (mee eens, maar er zijn meerdere problemen).

Als ik het aantal uren optel van alle overleggen en het aantal mensen die daarbij aanwezig zijn, dan is daaraan inmiddels een fors bedrag uitgegeven. Zonder dat er zicht is op een oplossing.

Ik vind het onbegrijpelijk dat we niet in staat zijn verder te kijken dan alle regeltjes en afgebakende kaders. En als je niet precies in het kader valt dan moet je maar een hokje verder. Ondertussen staan de ouders machteloos toe te kijken hoe hun kind langzaamaan de vernieling in gaat. Met dank aan al die regeltjes en kadertjes.

Met hulp van collega’s en veel knip en plakwerk gaan we hier op termijn wel een oplossing voor vinden. Dat weet ik zeker, maar wordt het niet eens tijd dat we naast alle regeltjes en overleggen weer meer kijken naar de mens? Wat hij of zij nodig heeft en hoe we het kunnen regelen in plaats van verschuiven naar een ander bordje? Ik denk dat jullie mijn antwoord wel weten.