Is onhandig….

Blog van Peter

Ruim een jaar geleden ben ik samen met ouders bezig geweest om een nieuwe woonplek voor hun kind te vinden. De ouders hadden een aantal wensen die lastig te verwezenlijken waren. Is onhandig, kan gebeuren. Uiteindelijk is een plek gevonden waar ze alle vertrouwen in hadden.

Binnen enkele maanden blijkt helaas dat de zorg niet geboden kan worden die noodzakelijk is. Het team loopt vast, met als gevolg dat het kind onhandelbaar wordt. Ik word door de ouders erweer bij gehaald om te bemiddelen en mee te zoeken naar een oplossing. De zoektocht begint van voren af aan, maar nu wel met de kennis dat er nog meer de nadruk gelegd moet worden op het gedrag. Is onhandig, kan gebeuren.

Afspraken worden nauwelijk nagekomen

De afspraken die we maken om de termijn te overbruggen die waarschijnlijk nodig is, worden echter nauwelijks nagekomen. Dagbesteding wordt op een andere plek gegeven wat voor onrust zorgt. De afspraken met de diëtiste worden steeds afgezegd en aanvullende voeding wordt niet geleverd. Bovendien draait het kind langzaamaan het dag-nachtritme om. Is heel onhandig, kan gebeuren.

Begeleiders passen zelf de medicatie aan

Als het kind onverwacht een operatie moet ondergaan wordt het gedrag daarna nog moeilijker. Mogelijk is de pijnmedicatie niet afdoende. Daarom volgen er een aantal afspraken met de chirurg en de medicatie wordt fors opgehoogd. Zo fors dat een aantal begeleiders hier hun vraagtekens bij hebben. En besluiten het zelf maar op te lossen door in de nacht geen medicatie te geven, die als zo nodig is voorgeschreven. Dat leidt tot escalaties.

Is onhandig, kan ……………

Wacht even, dit zou niet moeten gebeuren. Zelfstandig beslissen om medicatie niet te geven is niet aan de begeleiding.

Nog steeds niet de hulp die nodig is

Inmiddels is het CCE erbij betrokken. We hebben gezamenlijk een eerste gesprek. Maar voordat er daadwerkelijk contacten op de groep zijn, verslechtert het gedrag nogmaals. Het kind gaat nu slaan en gooien met dingen. Teamleden melden zich ziek omdat ze (terecht) geen boksbal willen zijn. Het crisisteam wordt ingeschakeld door de instelling. Zij vinden een plek voor 6 weken, helaas behoorlijk op afstand van ouders.

Als ouders met de nieuwe afdeling overleggen blijkt dat ze nogal summiere informatie hebben gehad. Door de informatie van de ouders wordt het aanbod tot tijdelijke overname weer ingetrokken. Vervolgens meldt het crisisteam dat zij geen plekken kunnen vinden en zij stoppen met zoeken. Dit is niet onhandig meer maar onverantwoord gepruts. Waar dient een crisisteam dan voor?

Het team staat op omvallen. Ouders zijn teleurgesteld en wanhopig. Kind is onhandelbaar en diepongelukkig. Het zou een stuk handiger zijn als de zorgkantoren meer plekken in gaan kopen en er een goede regeling komt voor tijdelijke, gespecialiseerde opvang.