Het onzichtbare zusje

Blog van Juultje Holla

Er is al veel gebeurd in een gezin tegen de tijd dat ik betrokken raak. De ene na de andere professional is de drempel over gekomen. Er is hulp geboden, er zijn onderzoeken gedaan, de familie heeft een band opgebouwd en mensen zijn weer weggegaan. En dan kom ik daar ook nog eens bij als cliëntondersteuner.

Ook in het gezin van Monique was dit het geval. “En wanneer ga jij weer weg?”, was de eerste vraag die Monique stelde aan mij. Meteen was duidelijk dat veel hulpverleners voor haar zoon Derk waren gekomen en helaas ook weer weg waren gegaan.

Dochter Sophie kwam zelden ter sprake

Gaandeweg begreep ik van Monique dat ze ook een dochter had. Sophie. Zij kwam echter zelden ter sprake. Niet vanuit Monique zelf, niet vanuit de zorgaanbieder die met Derk werkte en niet vanuit de WMO professionals die Derk naar ons verwezen hadden.

Terwijl we over Derk praatten zat Sophie op school, boven op haar kamer, of in elk geval zo veel mogelijk ergens anders. Ik ontmoette Sophie een paar weken later; een helder uit haar ogen kijkend, zeer volwassen meisje van 10 jaar oud. Ze zei me vriendelijk gedag en negeerde me verder. Ze was duidelijk gewend aan vreemdelingen in huis die kwamen praten over haar broertje. Ze was ook gewend dat dit niet over haar ging.

Onzichtbaar zijn

Als ik nu vraag hoe het met Sophie gaat, hoor ik altijd: “Goed.” Ze is een model kind, altijd aardig, beleefd en behulpzaam. Ook is ze stil en niemand tot last. Ze houdt zielsveel van haar broertje. Haar moeder heeft veel op haar bord. Sophie heeft geleerd dat ze het best helpt door onzichtbaar te zijn.

Totaal los hiervan vertelde een kennis van mij deze week over haar jeugd met haar broertje. Ze houdt van hem en van haar ouders. Maar het was niet makkelijk dat alles thuis om hem draaide. Om haar ouders te ontlasten was ook zij destijds onzichtbaar. Dit heeft nu nog steeds een grote invloed op haar leven.

Wij zijn er voor het hele gezin

Als cliëntondersteuner regel ik zo goed mogelijke ondersteuning voor Derk. Maar wat is goed? Eigenlijk is het pas goed als ook Sophie voelt dat ze weer gezien mag worden. Als zij net als haar leeftijdsgenootjes gillend door huis rent en af en toe lekker stout mag zijn. Misschien is het dan pas tijd om weer weg te gaan.

(Monique, Derk en Sophie heten in het echt anders.)