Corona, van angst naar zelfstandigheid

Blog van Rob Hansen

 Het is begin maart 2020, als ik naar fabels en feiten zit te kijken en bekend wordt dat de eerste coronabesmetting Nederland heeft bereikt. De weken die volgen zijn, net als voor velen met mij angstaanjagend en zeer surrealistisch. Het voelde alsof ik in een hele slechte film beland was. Niks van dat alles. Keiharde realiteit met vele zieken en sterfgevallen als gevolg. Een volledige lock down volgde, zo ook in mijn leven. Als zwaar gehandicapte man van ,toen bijna en, inmiddels 51 jaar oud, behoor ik tot de kwetsbare doelgroep en dat betekende oppassen geblazen. Hoe moest het nu verder? Hoe gaat het mijn eigen bedrijf raken, hoe gaat het met mijn zorg als mijn zorgverleners ziek worden, en hoelang gaat dit duren? Het waren zo maar een aantal vragen die door mijn hoofd gingen.

Min of meer opgesloten in mijn huis probeerde ik mijn leven op te pakken. Dit viel, zeker de eerste weken niet mee. De gedachten dat het virus mij zou grijpen en dat wel eens het einde van mijn leven zou kunnen betekenen greep me naar de keel en ik raakte er behoorlijk van in paniek. Na een aantal gesprekken met mijn huisarts en angsttherapeut kroop ik langzaam uit het dal en pakte de draad weer op.

Vele veranderingen door Corona

Nu terugkijkend is er veel veranderd door Corona. Hoe gek het ook zal klinken voor velen, Corona heeft mij veel zelfstandiger gemaakt en de 1,5 meter maatschappij zorgt ervoor dat ik makkelijker kan deelnemen in de maatschappij.

Toen ik op een terrasje bij Sam Sam in Enschede zat, gelukkig mocht het weer! (Na Rutte, ben ik denk ik de op één na grootste terras fan.) Ik sprak de eigenaar aan en vroeg hem of de tafels en stoelen op terrassen nu voortaan altijd uit elkaar blijven staan? Heerlijk, ik kon zonder problemen het terras betreden met mijn redelijk lompe rolstoel en hoefde niet met stoelen te schuiven doordat er nog maar 2 stoeltjes per tafel stonden. De eigenaar had zich dat nooit gerealiseerd. We raakten in gesprek, en zei hem dat Corona mij veel mogelijkheden biedt en zelfstandiger maakt. Zo legde ik hem bijvoorbeeld uit dat ik nu sollicitatiegesprekken en overleggen met zakelijke partners online doe. Logisch zou je denken dat doet iedereen, dat klopt, maar waar ik in het verleden bij zulke gesprekken een zorgverlener nodig had om me te vervoeren, te voorzien in mijn natje en mijn droogje, kon ik het nu geheel zelfstandig, en nog productiever ook.

Kleine, voor mij fijne, gevolgen van Corona

Maar er is meer. Ik kom iemand tegen in de stad of voor een 1e kennismaking. Door mijn beperking heb ik vergroeide handen waardoor het voor de andere partij best lastig is om in te schatten hoe die mij een hand moet geven. Nu groeten we op 1, 5 meter. Volledig gelijkwaardig, ondanks mijn beperking. Het klinkt als iets kleins maar maakt mij heel blij. Het gevoel ondanks mijn beperking gelijkwaardig te zijn aan de persoon tegenover mij zonder beperking.

Ook de supermarkt was en is nog steeds een beetje een verboden gebied voor mij. Voor iemand die dagelijks en soms meerdere keren per dag met de hulp de boodschap deed is dat best een dingetje. En toch niet. Ik doe nu online boodschappen. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit al heel lang kon, maar zag er de meerwaarde niet van in. Nu wel! Want ook hiervoor geldt, ik kan nu volledig zelf de boodschappen doen, en neem die € 1,95 bestelkosten graag op de koop toe.

Geen natte kussen meer!

En dan tot slot, maar zeker niet onbelangrijk die tantes en andere dames, maar ook heren, die je bij een verjaardag of ontmoeting ongevraagd en natte kus geven, gadverdamme!

Dezelfde eigenaar van Sam Sam Enschede, zei mij, hier moet je iets meedoen. ‘’Het is zo logisch, maar ik heb me dit nooit gerealiseerd,’’ zei hij. Ik heb het even laten rusten en besloot toch deze blog te schrijven. Ik lees namelijk heel veel berichten over hoe zwaar mensen met een beperking het hebben door Corona, en ja dat is zeker zo, maar dit verhaal laat zien dat het zeker ook anders kan!