Busje komt zo

Blog van Angela Slagter

Arie, de vaste chauffeur van Jan, vertelt dat hij ermee stopt na vandaag. Wat jammer dat een zo’n vertrouwd gezicht weer gaat verdwijnen. Het zoveelste gezicht wat is gekomen en weer gaat in het leven van onze 29-jarige zoon. Snel een afscheidscadeautje geregeld, een mooi kaartje geschreven namens Jan en op naar de volgende chauffeur.

De volgende ochtend wordt het kwart voor negen, negen uur, kwart over negen. Jan dribbelt onrustig heen en weer, want hij houdt van duidelijke structuren. Helaas, er komt geen taxi aan. Ondertussen zing ik het liedje: “busje komt zo, busje komt zo, eventjes geduld nog want het busje komt zo”. Even gebeld met de dagbesteding; zij bellen weer met het vervoersbedrijf.

Helemaal vergeten de rit in de planning te zetten. Holey moley, wat een gedoe weer. Uiteindelijk zit Jan om kwart voor tien in het busje. En deze moeder kan een uur later nog eens met haar werk gaan starten, daar houdt helemaal niemand rekening mee helaas. Het is kwart over vier en ik houd de wacht bij het raam of het busje er aankomt. Het wordt half vijf, kwart voor vijf, vijf uur en ik word gebeld door de dagbesteding. Wederom is de rit vergeten en ze hopen dat Jan rond half zes thuis komt. Grrr, bizar weer dit.

Dat wordt geen rondje fietsen meer en eenmaal thuis is Jan onrustig en vertel ik hem dat het zo jammer is dat ze hem simpelweg vergeten zijn en daardoor zijn vaste ritme is verstoord. Ik weet ook nooit of ze hem dit überhaupt wel vertellen en hem daarin serieus nemen. Rond een uur of negen, bijna bedtijd, is hij gelukkig weer helemaal zen en gaat hij lekker slapen.

Volgende ochtend; met enige vrees zorg ik de volgende ochtend dat Jan fris en fruitig op tijd klaar staat en zowaar de bus is op tijd, yes, het vervoersbedrijf heeft zijn rit weer in het vizier. Dan wordt het middag en ik word om half vijf gebeld door de dagbesteding, ze zijn Jan weer vergeten in te plannen. De chauffeur moet nog twee ritjes doen en verwacht dat Jan na half zes thuis wordt gebracht. Verdrietig, gefrustreerd en van binnen kokend stap ik in de auto en haal hem zelf op. Ik tref een huilende begeleidster aan, die ook gefrustreerd is en niet snapt waarom dit zo moet lopen.

Na 29 jaar ervaring met diverse vervoersbedrijven snap ik het inmiddels wel. Ik snap dat het logistiek lastig is om al die verschillende ritten die nodig zijn voor leerlingenvervoer, vervoer van en naar dagbesteding en alle andere vormen van groepsvervoer in te plannen en te regelen.

Ik snap ook dat de chauffeurs geen vetpot verdienen, er veel druk staat op hun tijdsplanning en affiniteit met de doelgroep een must is, wil je dit werk gaan doen. Er is op dit moment een chronisch gebrek aan chauffeurs, net als in allerlei branches zijn er veel vacatures.

Diverse cliënten die ik ondersteun hebben te maken met deze problematiek en het is altijd fijn als de verschillende partijen bereid zijn om mee te denken en te werken aan passende oplossingen.

Helaas kunnen wij het personeelstekort niet oplossen. Wellicht dat betere arbeidsvoorwaarden scheppen een oplossing is waardoor dit zinvolle noodzakelijke werk weer gemotiveerde chauffeurs gaat aantrekken?

Voor Jan komt er op 1 oktober een eind aan het wachten op het busje. Dan gaat hij wonen en zal zijn dagbesteding op maat aangeboden worden.

Hiermee halen we de schakel van het busje komt zo eruit. Dan hoeft hij niet eventjes meer te wachten gelukkig.